Να περάσω το μονοπάτι ή να πάω γύρω γύρω.....;;

Ο λόγος για το μονοπάτι του "τρόμου", τους δρόμους γύρω από την Ομόνοια, που έχουν μετατραπεί τα τελευταία χρόνια σε γκέτο. Τοξικομανείς, μερικές ομάδες αλλοδαπών, προαγωγοί και πόρνες συνθέτουν το πολύχρωμο παζλ της εγκληματικότητας.

Καθημερινά, νωρίς το πρωί και μόλις το φως της μέρας χαθεί, ο φόβος αρχίζει να χαράζεται στα πρόσωπα των πεζών και οι πόρτες διερχομένων αυτοκινήτων και καταστημάτων κλειδώνουν. Βεραντζέρου, Ζήνωνος, Σωκράτους, Μενάνδρου. Σε αυτές τις οδούς έχει δημιουργηθεί ένα άτυπο άβατο λόγω των συμπλοκών μεταξύ αλλοδαπών, της διακίνησης ναρκωτικών, της πορνείας και των κλοπών που γίνονται μπροστά στα μάτια των περαστικών. Μια περιοχή που παλαιοτερα αποτελούσε το εμπορικό και κοινωνικό κέντρο των Αθηνών, έχει χάσει την ταυτότητά της ανεπιστρεπτί.

Ο εργασιακός μου χώρος βρίσκεται σε έναν από αυτούς τους δρόμους και έχω γίνει μάρτυρας πολλών τέτοιων περιστατικών, που για τους ανθρώπους που ζουν μακριά από την ευρύτερη περιοχή της Ομόνοιας, ακούγονται εξωπραγματικά. Μία βόλτα όμως, στα στενά της περιοχής σε κάνει να συνειδητοποιήσεις την κατάσταση.

Χρήστες ναρκωτικών στα σκαλιά εγκατελελειμμένων κτηρίων να ετοιμάζουν τη "δόση" τους σε κοινή θέα. Έμποροι και "βαποράκια" στις γωνίες των δρόμων να περιμένουν τους "πελάτες" τους. Αμέριμνες συνήθως, γυναίκες οδηγοί να δέχονται επίθεση ενώ περιμένουν στο φανάρι. Μαχαιρώματα μεταξύ αλλοδαπών και η αστυνομία να τρέχει πανικόβλητη στα στενά για να προλάβει όλα τα γεγονότα και η οποία έως ένα βαθμό κάνει τη δουλειά της, σωστά.

Αλλά εμένα που τις περισσότερες ώρες της ημέρας βρίσκομαι στην περιοχή, μου γεννούνται κάποια ερωτήματα. Γιατί δεν πραγματοποιούνται περιπολίες αστυνομικών μετά τις 5μ.μ.; Γιατί άτομα που συλλαμβάνονται τη μια μέρα, την επόμενη μέρα βρίσκονται πάλι στην περιοχή κάνοντας ό,τι έκαναν; Γιατί να μην μπορώ να παρκάρω, χωρίς το φόβο να βρω το όχημά μου παραβιασμένο; Και τελικά, γιατί να μην μπορώ να κινηθώ άφοβα στο κέντρο της πρωτεύουσας της χώρας μου;;


Επιμέλεια : Άρης Λευθεριώτης