... Όποιος χαμογελά μπροστά στην καρμανιόλα!

Νομική, είσοδος από Μασσαλίας. Άστεγοι,ναρκομανείς και έμποροι ναρκωτικών έξω, το θέατρο του παραλόγου μέσα. Φοιτητές γύρω στα 20. Και 'κει που περιμένεις ν'ακούσεις συζητήσεις πρωτοπόρες,να δεις δυναμισμό και επαναστατικότητα, ελπίδα και πείσμα.. ξαφνικά προσγειώνεσαι στην πραγματικότητα. Η μόνη φαντασία τριγύρω συμπυκνώνεται στα συνθήματα.


Πιάνεις κουβέντα. Αν είσαι άτυχος και ο συνομιλητής είναι παραταξίας, μόλις άνοιξες την τηλεόραση. Το διακύβευμα είναι το αν θα ακούσεις για Mega, Antenna ή Star.Ή αν θα διαβάσεις Ριζοσπάστη.

Και κάπου εκεί σε πιάνει το παράπονο. Παιδιά 20 ετών με αντιλήψεις πιο πεπατημένες και απ' την Ερμού, λες και δεν μπορούν να σκεφτούν μονάχοι.

Το ξέρω και το δέχομαι ότι τα όνειρά μας έχουν κατακερματιστεί, ότι οι συνθήκες γύρω μας είναι αντίξοες, ότι ούτε δουλειές, ούτε χρήματα ούτε δυνατότητες υπάρχουν...ΩΠ! Δυνατότητες; Μήπως δυνατότητες υπάρχουν;

Η μεμψιμοιρία και η παραίτηση οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην αποτυχία. Όσο μαύρες και αν είναι οι εποχές στις οποίες ζούμε, όσο και αν είχαμε μάθει αλλιώτικα τόσα χρόνια, το να παπαγαλίζουμε τη δυστυχία μας και τα χάλια μας σαν καραμέλες ειλικρινά δεν ωφελεί σε τίποτα. Σε τίποτα απολύτως.

Ποτέ οι συνθήκες δεν είναι ευνοϊκές και πάντα θα υπάρχει μια δικαιολογία για να μη γίνει κάτι. Αν, λέω αν, οι φοιτητές ξυπνήσουμε μια μέρα και αποφασίσουμε να αντισταθούμε οργανωμένα, ειρηνικά και πρωτότυπα. Χωρίς ηλίθιες παρωπίδες και κομματικές γραμμές. Αν απαντήσουμε με προτάσεις και όχι με αρνήσεις, αν επιστρατεύσουμε φαντασία και δημιουργικότητα, αν χρησιμοποιήσουμε το πείσμα και τα κότσια της ηλικίας... όλο και κάτι μπορούμε να τα καταφέρουμε.

Από τις καταλήψεις του Σεπτέμβρη οι σχολές χαίρονται άκρας αδράνειας. Τι πταίει; φταίνε οι παρατάξεις που με ξύλινο λόγο, βία και νοθείες απομάκρυναν τους φοιτητές από τις συλλογικές διαδικασίες; Φταίνε οι φοιτητές που ξαφνικά αποφάσισαν να αφιερωθούν στα βιογραφικά τους και να αποστασιοποιηθούν από τα κοινά; Φταίνε οι διαδικασίες καθαυτές; Το θέμα είναι ότι όλες οι συζητήσεις εξαντλούνται στους θύτες και όχι στις λύσεις. "Όλοι ζούμε στον υπόνομο, αλλά κάποιοι από μας κοιτούν στα αστέρια" είχε πει ο Όσκαρ Ουάιλντ θαρρώ. Αυτή είναι η λύση, αυτό και το μυστικό. Απαγκίστρωση από τις πρακτικές και τις νοοτροπίες του παρελθόντος, από θρήνους και απογοητεύσεις.

Τζογάρισε στο όνειρο.

Το άρθρο αναδημοσιεύεται από την εφημερίδα της Νομικής Σχολής Αθηνών και είναι της Ειρήνης Γαλατσάνου.