Λίγη ανθρωπιά...

Είναι κάποια πράγματα στη ζωή που σε κάνουν να αισθάνεσαι ευτυχισμένος.Ένα από αυτά είναι και οι πραγματικοί φίλοι.Έχω λοιπόν την ευτυχία να γνωρίζω από μικρός τον Αποστόλη Μουμτζόγλου με τον οποίο μας συνδέει εδώ και πάνω από 10 χρόνια αδελφική φιλία.Ο Αποστόλης είναι άτομο με ειδικές ανάγκες (Α.Μ.Ε.Α.) καθώς ένα πρόβλημα που αντιμετώπισε εκ γενετής δεν του επέτρεψε ποτέ να περπατήσει.Έτσι η ζωή του εξελίχθηκε σε κάτι διαφορετικό από τις ζωές όλων μας και ειδικά στη χώρα που ζούμε, την Ελλάδα.
Την ίδια εξέλιξη έχει και η ζωή του Γιώργου Βουργάνα (το εκπληκτικό άρθρο του Κ.Μπετινάκη για το Γιώργο μπορείτε να το διαβάσετε ήδη στο blog) ενός άλλου παιδιού που έχω την ευτυχία να γνωρίζω ο οποίος είχε την ατυχία να καθηλωθεί σε αναπηρικό καροτσάκι μετά από ατύχημα.
Και εδώ ξεκινούν τα προβλήματα των 2 αυτών συνανθρώπων μας.Πράγματα που για εμάς τους αρτιμελείς μοιάζουν δεδομένα, για τα Α.Μ.Ε.Α μόνο δεδομένα δεν είναι. Έχουμε σκεφτεί ποτέ όλοι εμείς πόσο δύσκολο είναι για ένα άτομο σε αναπηρικό καροτσάκι να πάει στο σινεμά να παρακολουθήσει μια ταινία ή να πάει σε μια ταβέρνα να φάει όταν πουθενά δεν υπάρχουν ειδικές ράμπες για την πρόσβαση των αναπηρικών αμαξιδίων;Όταν παντού υπάρχουν σκαλοπάτια και αυτοκίνητα παρκαρισμένα σε θέσεις αναπήρων και στις ράμπες των πεζοδρομίων-όπου αυτές υπάρχουν;Έχουμε ποτέ σκεφτεί πόσο δύσκολη μπορεί να είναι η καθημερινότητα αυτών των ανθρώπων;Είμαι σίγουρος πως όχι.
Πέρα από όλα αυτά ούτε το ίδιο το κράτος κάνει κάτι για να διευκολύνει την ζωή των συμπολιτών μας που βρίσκονται σε αναπηρικό αμαξίδιο.Ίσα-ίσα που την δυσκολεύει κιόλας με την ανυπαρξία του από κρίσιμους τομείς της κοινωνίας μας που τα άτομα αυτά χρειάζονται βοήθεια όπως π.χ. Παιδεία και Υγεία.Αυτό που εξοργίζει όμως ακόμα περισσότερο είναι η αδιαφορία κάποιων ανθρώπων όταν πρόκειται να εξυπηρετήσουν τα Α.Μ.Ε.Α. Τρανά παραδείγματα οι 2 ιστορίες που ακολουθούν μια από τον Γιώργο Βουργάνα και μία από τον Αποστόλη Μουμτζόγλου...
Ένα βράδυ λοιπόν και ενώ βρισκόμασταν με το Γιώργο και κάτι φίλους σε ένα μαγαζί πληροφορηθήκαμε ότι η μητέρα μιας φίλης μας βρίσκεται στο Θριάσιο της Ελευσίνας έπειτα από τροχαίο.Αμέσως φύγαμε με τον Γιώργο από το μαγαζί και με το αυτοκίνητο του μεταβήκαμε στο Θριάσιο.Εκεί ήρθαμε αντιμέτωποι με τον security που βρισκόταν στην είσοδο του νοσοκομείου...Όταν ζητήσαμε να βρούμε τον χώρο στάθμευσης για τα Α.Μ.Ε.Α μας ρώτησε εαν το αυτοκίνητο είναι αναπηρικό.Σημείωση:Το αυτοκίνητο δεν είναι αναπηρικό(ανήκε στον αδελφό του Γιώργου), όμως έχει ειδική μετατροπή για να μπορεί να το οδηγήσει και άτομο με ειδικές ανάγκες.Εκείνη την στιγμή το οδηγούσε φίλος του Γιώργου.Εμείς λοιπόν πολύ όμορφα του απαντήσαμε πως το αυτοκίνητο δεν είναι αναπηρικό αλλά μεταφέρουμε άτομο με ειδικές ανάγκες στο οποίο ουσιαστικά και ανήκει το αυτοκίνητο.
-''Ε τότε δεν παρκάρεις εδώ.Ψάξε να βρεις χώρο αλλού'' ήταν η αποστωμοτική απάντηση του security.
-''Μα άνθρωπε μου έχουμε Α.Μ.Ε.Α. ο οποίος δεν είναι εύκολο να μετακινείται από τη μια άκρη του νοσοκομείου στην άλλη'', απαντήσαμε εμείς για να έρθει η πληρωμένη απάντηση από τον security:
-''Ωραία βγάλε τον ανάπηρο εδώ και πάρκαρε αλλού''.
Βγάλε τον ανάπηρο εδώ λοιπόν...Λες και ήταν σκουπίδι!Βγάλε τα σκουπίδια εδώ και πάρκαρε αλλου δηλαδή!Ο διάλογος που ακολούθησε περιέχει στιγμές έντασης και δεν θα μεταφερθεί εδώ...
Παρόμοια κατά κάποιο τρόπο είναι και η ιστορία του Αποστόλη.Ο Αποστόλης είναι αθλητής της Εθνικής ομάδας μπάσκετ με αμαξίδιο και ευτύχησε την περασμένη χρονιά να πάρει μεταγραφή για το εξωτερικό και να αγωνιστεί στην Ιταλία.Εκεί λοιπόν άνοιξε ένα λογαριασμό, σε Ιταλική τραπεζα όπως είναι φυσικό.Το πρόβλημα δημιουργήθηκε όταν φέτος επέστρεψε στη χώρα μας.Ο Αποστόλης πήγε στο υποκατάστημα της Εθνικής Τράπεζας στην Αργυρούπολη,στην οποία διατηρεί λογαριασμό και ζήτησε να κάνει μεταφορά υπολοίπου από την Ιταλική τάπεζα στο λογαριασμό του της Εθνικής.Εκεί, ο βαριεστημένος δημόσιος υπάλληλος του απάντησε πολύ απλά:
- ''Δεν γίνεται''.
-''Γιατί δεν γίνεται;'' Ρωτά ο Αποστόλης
-''Γινόταν παλιά τώρα όχι''.
-''Και εγώ τι να κάνω τώρα;Πως θα πάρω τα λεφτά μου;Δεν υπάρχει κάποιο διατραπεζικό σύστημα επικοινωνίας;Βρισκόμαστε στο 2010 που ο καθένας μπορεί να επικοινωνήσει με την άλλη άκρη του πλανήτη δεν μπορείτε να επικοινωνήσετε εσείς με μια τράπεζα στην Ιταλία για έναν πελάτη σας;Δεν συνεργάζονται οι τράπεζες μεταξύ τους;'' ήταν η απορία του Αποστόλη.
-''Ε συνεργάζονται,αλλά να είχες κανένα εκατομμύριο ευρώ, να συνεργαστούμε.Για 500 ευρώ τώρα;'' ήταν η εκπληκτική απάντηση του υπαλλήλου...
Έτσι λοιπόν.Βγάλτε τα πέρα μόνοι σας, μοιάζει να λέει το κράτος στα άτομα με αναπηρία.Καμία βοήθεια πουθενά.Αυτό όμως που εξοργίζει περισσότερο είναι η συμπεριφορά κάποιων ανθρώπων προς τα άτομα αυτά.Ακόμα και δίκιο να έχουν ο υπάλληλος saecurity και ο υπάλληλος της τράπεζας δεν είναι τρόπος αυτός να συμπεριφέρονται σε συνανθρώπους μας και ειδικά στα άτομα με αναπηρία.Λίγη ανθρωπιά δεν βλάπτει...

Επιμέλεια : Χρυσόστομος Βουλγαρόπουλος