Την ημέρα που αναρτήθηκαν οι βαθμολογίες των εξετάσεων ήρθαν στη μνήμη μου οι στιγμές άγχους και αγωνίας που είχα εγώ ως μαθητής τρίτης λυκείου.Θυμάμαι τα όνειρα που έκανα ως νέος, αλλά και τη ψυχική ικανοποίηση για την επιτυχία μου και την ευχαρίστηση που έδωσα στους δικούς μου οι οποίοι στερήθηκαν πολλά στη ζωή τους για να με σπουδάσουν.
Αυτόματα όμως οι σκέψεις μου διακόπηκαν όταν άκουσα μια συζήτηση μαθητών τρίτης λυκείου.
Περνώντας από το λύκειο που αποφοίτησα είδα ένα "πηγαδάκι μαθητών"να είναι στην μεγάλη εξώπορτα του σχολείου και να συζητούν έντονα.Μου κίνησαν την περιέργεια και κάθισα και παρακολούθησα αυτή την ζωηρή συζήτηση.Ένα από τα παιδιά εξηγούσε,ότι αν δε περάσει Αθήνα στη πόλη που είναι οι δικοί του ή στο χωριό που είναι οι συγγενείς του,δεν θα μπορεί να φοιτήσει λόγω οικονομικών δυσκολιών.Δήλωσε ακόμη ,ότι αν και έχει μεγάλη όρεξη να σπουδάσει και να εργάζεται ταυτόχρονα είναι δύσκολο να το πραγματοποιήσει λόγω οικονομικής κρίσης.Ακόμα αναρωτήθηκε ότι αν και εφόσον καταφέρει να σπουδάσει κάτι το οποίο είχε όνειρο από μικρό παιδί ,θα είχε ουσία?,αφού πολλά παιδιά που έχουν φοιτήσει σε σχολές συνήθως κάνουν δουλειές που δεν έχουν σχέση με τις σπουδές που έχουν πραγματοποιήσει.Η συζήτηση τελείωσε ,αφού όλα τα παιδιά συμφώνησαν με την άποψη του όντως αξιοθαύμαστου παιδιού.Χρησιμοποιώ το επίθετο "αξιοθαύμαστος" γιατί ο μαθητής ο οποίος εξιστορούσε το μελλοντικό του "μονοπάτι" ως φοιτητής,ήταν ένας από τους μαθητές που είχε υψηλό βαθμό στο λύκειο της περιοχής μου.
Δυστυχώς το κράτος και η πολιτεία εκτός το ότι έχει καταστρέψει την χώρα με το ποίο σημαντικό πολιτισμό στο κόσμο,έχει πραγματοποιήσει τη χειρότερη δολοφονία. Τι έχει σκοτώσει?Σκότωσε τα όνειρα κάθε νέου,και νέος δίχως όνειρα ,χώρα δίχως μέλλον.
Επιμέλεια:Τάσος Παπαδάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου