Αποτελεί μια χαίνουσα πληγή, ένα διαρκές έγκλημα κατά της ίδιας της ανθρωπότητας, η οποία όμως το προσπερνά μάλλον αδιάφορη. 9 χρόνια συμπληρώνονται σε λίγες μέρες από την εισβολή των Αμερικανών στο Αφγανιστάν και την κήρυξη του πολέμου κατά της τρομοκρατίας και των Ταλιμπάν, όπως διεκήρυσσε ο τότε πρόεδρος Μπους. Σχεδόν μία δεκαετία αργότερα, ο πόλεμος αποδεικνύεται αδύνατο να κερδηθεί και ενώ οι Αμερικανοί, μαζί με τις Νατοϊκές δυνάμεις ψάχνουν τρόπους απεμπλοκής από έναν πόλεμο αιματηρό και δαπανηρό, που εξελίσσεται σε πόλεμο χαρακωμάτων, ένα λιγότερο γυαλιστερό και τρανταχτό θέμα για τα διεθνή ΜΜΕ, κι ως εκ τούτου εν πολλοίς αφανές, εξελίσσεται στην πολύπαθη ασιατική χώρα. Απειλώντας να πάρει διαστάσεις εθνικής τραγωδίας.
Πρωταγωνιστές του δράματος τα ίδια τα παιδιά. Η νέα γενιά του Αφγανιστάν, που βρίσκεται αντιμέτωπη με μία κόλαση, από την οποία αγωνιωδώς προσπαθεί να επιβιώσει. Οι δρόμοι των πόλεων του Αφγανιστάν έχουν γεμίσει από παιδιά που υφίστανται στυγνή οικονομική εκμετάλλευση, στρατολόγηση σε ομάδες αντάρτικου και παραστρατιωτικές συμμορίες, σεξουαλική κακοποίηση και συμμετοχή στο εμπόριο ναρκωτικών, που ανθεί στη χώρα. Ο αριθμός των παιδιών που ζουν στους δρόμους, υποσιτιζόμενα, χωρίς στέγη και στοιχειώδη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, αγγίζει τις 600.000, αριθμός που ξεπερνά τους κατοίκους ενός μικρού κράτους! Μόνο στην πρωτεύουσα Καμπούλ, ο αριθμός των ανηλίκων που εκτελούν καταναγκαστική εργασία ξεπερνά τις 50.000!
Ο συνεχιζόμενος πόλεμος και η πολιτικοοικονομική αστάθεια απλά επιτείνουν το πρόβλημα, με το υποτυπώδες κράτος να αδυνατεί να συμβάλλει τα ελάχιστα στην εξεύρεση λύσης, ενώ η διεθνής βοήθεια πολλές φορές παραδίδεται βορά στα νύχια της κρατικής διαφθοράς. Αλλά το μεγαλύτερο πρόβλημα συνίσταται στο ότι τα ίδια τα παιδιά δεν φαίνεται να αντιδρούν σε όσα υφίστανται, καθώς στις περισσότερες των περιπτώσεων αποτελούν τα μοναδικά εργατικά χέρια που θρέφουν την οικογένειά τους, αφού πολλοί γονείς είναι ανάπηροι και ανίκανοι προς εργασία.
Οι λιγοστές διεθνείς οργανώσεις που παραμένουν στην χώρα δηλώνουν ανήμπορες να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα, και απευθύνουν έκκληση για βοήθεια. Δυστυχώς, αποτελούν φωνή βοώντος εν τη ερήμω, με τον Οργανισμό Ηνωμένων Αθηνών να σφυρίζει αδιάφορα, και την ανθρωπιστική αυτή τραγωδία να συνεχίζεται. Μία τραγωδία πάντως, που αποτελεί κάρφο στον οφθαλμό των αυτοαποκαλούμενων «πολιτισμένων» δυτικών κοινωνιών, που αρνούνται να παράσχουν δίχτυ προστασίας σε αθώες ψυχές, που βιώνουν Τον εφιάλτη, τον οποία αυτές οι ίδιες προκάλεσαν, συνεχίζοντας να φορούν τις ακριβοπληρωμένες παρωπίδες τους. Τουλάχιστον μέχρι να ξεκινήσουν τον επόμενο πόλεμο.
Επιμέλεια-Μιχάλης Χορευτάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου