Τώρα πια που είδες τόσα,
μη μου λες πως δε μπορείς
Για όσα είδες, για όσα θα δείς,
μη ξαναπείς πως δεν μπορείς.
μη μου λες πως δε μπορείς
Για όσα είδες, για όσα θα δείς,
μη ξαναπείς πως δεν μπορείς.
Τώρα που είδες τη νύχτα να δακρύζει
τώρα που μίλησες με τους αγγέλους της Γης
τώρα που έμαθες πως είναι να ζείς,
μη ξαναπείς πως δεν μπορείς.
τώρα που μίλησες με τους αγγέλους της Γης
τώρα που έμαθες πως είναι να ζείς,
μη ξαναπείς πως δεν μπορείς.
Τώρα που το φως λάμπει στο σκοτάδι
τώρα που ψάχνεις την άκρη να βρεις
τώρα που είδες τις σταγόνες της βροχής
μη ξαναπείς πως δεν μπορείς.
τώρα που ψάχνεις την άκρη να βρεις
τώρα που είδες τις σταγόνες της βροχής
μη ξαναπείς πως δεν μπορείς.
Τώρα που η νύχτα δάκρυσε με το φεγγάρι,
τώρα που άκουσες τον ήχο της σιωπής
τώρα που μπορείς τα πάντα να κάνεις
μη ξαναπείς πως δεν μπορείς...
τώρα που άκουσες τον ήχο της σιωπής
τώρα που μπορείς τα πάντα να κάνεις
μη ξαναπείς πως δεν μπορείς...
Επιμέλεια: Χρυσόστομος Βουλγαρόπουλος
1 σχόλιο:
Πραγματικά πολύ όμορφο το ποίημα σου!! Είναι μαγικό να βλέπεις τέτοιους ανθρώπους..παίρνεις απίστευτη δύναμη και ελπίδα ότι όλα μπορούν να γίνουν αρκεί να το θες πραγματικά!! :)
Ελένη
Δημοσίευση σχολίου